Rob Hoogland
Naarstig op zoek naar luchtalarmpsycholoog
Met spoed gezocht nu: een luchtalarmpsycholoog. Een NL-Alert-psycholoog mag ook, misschien is er ergens een zielenknijper te vinden die beide specialisaties beheerst, al lijkt mij dat niet waarschijnlijk. Hokjesgeest all over, in dit land.
Potverdorie nog es aan toe zeg, ik líep me maandag toch een trauma op! Verplaatst u zich even in mijn situatie. Ik zit rustig te broeden op een poëtisch stukje over de vertederende manier waarop madeliefjes zichzelf in dit jaargetijde bij de eerste zonnestralen plegen te openen. Voor zo’n beschouwing is het namelijk de hoogste tijd, in deze barre tijden, maar wat geschiedt er dan ineens? Beginnen de sirene op het dak van het dorpshuis en mijn mobieltje tegelijkertijd zoveel alarmerende herrie te maken dat ik subiet word besprongen door de gedachte dat Poetin het dreigement van tv-host Solovjov om het Internationaal Gerechtshof te nuken aan het uitvoeren is.
“Vlug, een pan op je hoofd!” gil ik naar mijn vrouw. „Den Haag wordt gebombardeerd!”
„Ik heb maar één pan en daar pruttelt momenteel bolognesesaus in”, antwoordt zij. „Bovendien is het de eerste maandag van de maand. Neem een kopje thee.”
Ja, lach maar. Maar er is dus wél een enorme wond in mijn ziel geslagen, die twee uur later zelfs nog werd vergroot toen er plots een straaljager in volle vaart over mijn dak denderde. Ik heb gewoon recht op behandeling door een luchtalarm- en/of NL-Alert-psycholoog. Het aantal specialismen in de psychologie breidt zich momenteel spectaculair uit en wie daar geen gebruik van maakt is… eeehh… niet goed bij zijn hoofd.
Inmiddels hebben we in Nederland liefst zeventig klimaatpsychologen, zo las ik maandag in De T. Die kunnen wel met heel veel, maar niet allemáál van de consults van Carice van Houten leven. Zij voorzien in een behoefte, met andere woorden, net als bijvoorbeeld de al wat langer functionerende vertegenwoordigers van de ecopsychologie, die gebruik maken ’van de helende effecten van de natuur voor het herstel van de emotionele balans’, zoals ik tot mijn verrukking mocht vernemen.
Ik begrijp het wél hoor, daar niet van. Sterker nog, als ík de onbedwingbare neiging in mij voelde opkomen om in een bikini op de A12 te gaan demonstreren, meldde ik mij óók terstond bij een klimaatpsycholoog, zij het om een andere reden: ik zou dan ernstige verdringingsproblemen bij mezelf vermoeden omdat ieder weldenkend mens beseft dat je er gezien het doel van dit soort protestacties verstandiger aan zou doen om een blokkade van de G5 op touw te zetten, ook wel de Jingkun Expressway genoemd, een dik 2800 kilometer lange snelweg die van Beijing naar Kungmin meandert.
Of is China soms níet van plan om er de komende jaren nog 400 kolencentrales bij te bouwen?
Tuurlijk, dan ga je voor een jaartje of dertig de lik in.
Maar het gaat wél om de toekomst van je kinderen en kleinkinderen, ja!?
Zo, nu naar de spoorwegpsycholoog.
Ik woon in Amsterdam, ziet u.
Is er trouwens al een Rutte 4-psycholoog?
Rob Hoogland
Naarstig op zoek naar luchtalarmpsycholoog
Met spoed gezocht nu: een luchtalarmpsycholoog. Een NL-Alert-psycholoog mag ook, misschien is er ergens een zielenknijper te vinden die beide specialisaties beheerst, al lijkt mij dat niet waarschijnlijk. Hokjesgeest all over, in dit land.
Potverdorie nog es aan toe zeg, ik líep me maandag toch een trauma op! Verplaatst u zich even in mijn situatie. Ik zit rustig te broeden op een poëtisch stukje over de vertederende manier waarop madeliefjes zichzelf in dit jaargetijde bij de eerste zonnestralen plegen te openen. Voor zo’n beschouwing is het namelijk de hoogste tijd, in deze barre tijden, maar wat geschiedt er dan ineens? Beginnen de sirene op het dak van het dorpshuis en mijn mobieltje tegelijkertijd zoveel alarmerende herrie te maken dat ik subiet word besprongen door de gedachte dat Poetin het dreigement van tv-host Solovjov om het Internationaal Gerechtshof te nuken aan het uitvoeren is.
“Vlug, een pan op je hoofd!” gil ik naar mijn vrouw. „Den Haag wordt gebombardeerd!”
„Ik heb maar één pan en daar pruttelt momenteel bolognesesaus in”, antwoordt zij. „Bovendien is het de eerste maandag van de maand. Neem een kopje thee.”
Ja, lach maar. Maar er is dus wél een enorme wond in mijn ziel geslagen, die twee uur later zelfs nog werd vergroot toen er plots een straaljager in volle vaart over mijn dak denderde. Ik heb gewoon recht op behandeling door een luchtalarm- en/of NL-Alert-psycholoog. Het aantal specialismen in de psychologie breidt zich momenteel spectaculair uit en wie daar geen gebruik van maakt is… eeehh… niet goed bij zijn hoofd.
Inmiddels hebben we in Nederland liefst zeventig klimaatpsychologen, zo las ik maandag in De T. Die kunnen wel met heel veel, maar niet allemáál van de consults van Carice van Houten leven. Zij voorzien in een behoefte, met andere woorden, net als bijvoorbeeld de al wat langer functionerende vertegenwoordigers van de ecopsychologie, die gebruik maken ’van de helende effecten van de natuur voor het herstel van de emotionele balans’, zoals ik tot mijn verrukking mocht vernemen.
Ik begrijp het wél hoor, daar niet van. Sterker nog, als ík de onbedwingbare neiging in mij voelde opkomen om in een bikini op de A12 te gaan demonstreren, meldde ik mij óók terstond bij een klimaatpsycholoog, zij het om een andere reden: ik zou dan ernstige verdringingsproblemen bij mezelf vermoeden omdat ieder weldenkend mens beseft dat je er gezien het doel van dit soort protestacties verstandiger aan zou doen om een blokkade van de G5 op touw te zetten, ook wel de Jingkun Expressway genoemd, een dik 2800 kilometer lange snelweg die van Beijing naar Kungmin meandert.
Of is China soms níet van plan om er de komende jaren nog 400 kolencentrales bij te bouwen?
Tuurlijk, dan ga je voor een jaartje of dertig de lik in.
Maar het gaat wél om de toekomst van je kinderen en kleinkinderen, ja!?
Zo, nu naar de spoorwegpsycholoog.
Ik woon in Amsterdam, ziet u.
Is er trouwens al een Rutte 4-psycholoog?
English
